Sunday 25 January 2009

opah


awal pagi 22 januari, 1.50 pg, opah tinggalkan kami untuk selamanya
mula-mula hati rasa lega sebab tahu penderitaan opah telah berhujung
tapi bila dah sampai rumah pusaka opah yang ditinggalkannya
ada titis air panas jatuh ke pipi aku

masih tergantung lagi pakaian opah di ampaian
masih ada seekor lagi ikan goreng bawah tudung saji opah tak jamah
masih elok lagi nasi yang opah masak 2 hari lepas
masih wangi lagi bau katil opah dgn bedak avon
masih terngiang suara latah opah yang buat aku dan sepupu sepupi berdekeh-dekeh atas lantai
masuh terasa hangat tangan opah bila aku salam cium tangan dan pipi
masih utuh rumah pusaka opah tak makan dek waktu

sayu dan pilu
aku teringatkan kata-kata opah waktu aku suap moi nasik masa dia sakit
"kakak kawin bila kakak?"
"taktau la opah. dua tahun lagi kot"
"kakak bekawan lagi ke dgn yang datang hari tu?opah tak suka."
"tak dah opah. kakak kawan ngan orang lain sekarang"

tapi opah, kakak punya kawan yang baru ni mesti opah suka
dia baik sangat
tapi dia tak sempat jumpa opah.
opah restui kami ya?

lalu opah tanya perihal sepupu-sepupu yang lain. dgn siapa diorang bekawan,
bila nak kawin, bila along nak datang..
hendak saja aku titis air dari mata ni bila jawab tanya opah.
aku tak sanggup. tak sanggup kecewakan setiap soalan opah.
tapi hakikatnya aku tau.
opah nak tengok cucu perempuan dia kawin. sekarang ni cucu laki-laki je yang dia sempat.
maafkan kakak, opah.

kala itu, aku rasa nak nangis. aku tengok moi kat tangan aku. teragak-agak aku nak suap ke mulut opah yang kering.
tapi aku tahan air mata. aku tahan sebab aku tak mahu memulakan tangisan apa-apa.
aku tahu kalau aku nangis, semua orang akan mula menangis. aku tanak opah tengok semua tu.

opah tanya
"kakak dah pergi jenguk umah opah dah?"
"dah, opah"
"bersepah kan? banyak benda tak buat lagi. opah dah sihat nanti opah nak balik sapu. kebun belakang tu pun dah semak".

aku terdiam. aku tak tahu nak respon apa. bergenang. penuh air kat kelopak mata.

aku lihat muka mama, abah.
aku tak nak bayangkan kesakitan mereka.
aku tahu mereka juga sakit.
mereka juga kecewa.

bilamana opah terbaring kat situ
aku tak mampu lakukan apa-apa.
ketentuan tuhan aku tak dapat ubah.

kadang-kadang, aku tahu dan rasa apa yang opah rasa.
dia nak tengok cucu-cucu perempuan dia cantik dan melawa.
dulu, opah selalu tegur fesyen-fesyen kami.
"kak, baju tu tak lawa la, pakai yang satu lagi tu"

"kak, potong rambut sikit. baru nampak muda"

tersenyum aku bila mana opah buat cadangan.
aku ikut ja.
sebab aku nak senangkan hati opah.
aku nak dia happy.

tapi opah dah tak ada untuk tegur baju aku.
opah dah tak ada untuk ingatkan aku potong rambut aku.
opah tak ada untuk perhati kami sepupu-sepupu bergurau rebut ayam goreng di sudut itu.
opah pergi.

suasana kampung sunyi.

opah,
kakak sayang opah sangat.
kakak minta maaf tak sempat nak tunjuk opah hari perkahwinan kakak
kakak tau, opah nak tengok kakak pakai baju lawa
kakak minta maaf ye opah?

opah,
kakak rindu opah
kakak rindu bila opah tanya banyak soalan
kakak rindu opah melatah
kakak rindu dengar opah baca quran

opah,
maafkan kakak sebab tak jaga opah baik-baik
maafkan kakak sebab tak jenguk opah selalu
maaf ye opah?

ya allah, tempatkanlah opah di kalangan orang beriman. amin

mak ndak kata sebelum opah dikebumi hari tu,
muka opah senyum. cantik sangat
:)

al-fatihah untuk opah.
kakak cinta opah

p/s kalau kakak kawin nanti mesti sedih sebab opah takde :(

3 comments:

mi amor

Daisypath Anniversary tickers